Een vrachtwagenchauffeur voor het leven
Ik woon inmiddels 35 jaar in Nederland. Ik ben hier samen met mijn ouders komen wonen toen ik nog maar een peuter was. Het was een zware tijd toen we hier net kwamen wonen. We beheersten de taal nog niet goed en mijn vader heeft alleen een middelbareschooldiploma. Hij moest daarom op zoek gaan naar werk waarvoor hij geen opleiding nodig had. Hij besloot, net als een aantal van zijn vrienden en familieleden, te gaan werken als vrachtwagenchauffeur. Het was zwaar werk en de werkdagen waren erg lang waardoor hij maar weinig tijd met ons doorbracht.
Hij deed het om ons leven te verbeteren en om ervoor te zorgen dat ik en mijn twee oudere broers niks tekort zouden komen. Ik merkte op school al snel dat ik moeite had met het leren van nieuwe dingen. Ik behaalde toen ik 18 was met moeite mijn middelbare schoolopleiding. Ik merkte aan mijn vader dat zijn werk als vrachtwagenchauffeur steeds meer zijn tol begon te eisen. Ik besloot daarom te gaan werken om mijn ouders te helpen. Mijn vader hoefde hierdoor niet meer te werken aangezien mijn broers net als ik ook financieel bijsprongen.
Op deze manier kon ik iets terugdoen voor de kansen die mijn vader mij als kind geboden heeft. Ik ben als kind niks tekort gekomen en daarom wil ik graag dat hij van zijn pensioen kan genieten. Ik merk enigszins dat hij het er moeilijk mee heeft aangezien hij liever niet heeft dat zijn kinderen alles voor hem betalen. Ik en mijn broers doen dit echter met plezier aangezien we op deze manier onze waardering kunnen laten zien voor wat hij gedaan heeft. Ik trek daarom elke dag vol motivatie mijn werkschoenen aan om te beginnen aan mijn werkdag.